NIEUWSARCHIEF

Je hebt een derby en daar hoort best was gekkigheid bij. Maar in ons naburige dorp Maasland dachten de MVV’27-supporters dat ze VDL-doelman Kemal Fakili een beetje gek konden maken met een paar fakkels en alle wc-rollen van de Albert Heijn aan de Huis Te Veldelaan. Kemal hield keurig de nul uit tegen MVV'27: 0-0.

Tja, die opgewonden fans van MVV weten natuurlijk niet dat Kemal de hel van het Ataturk-stadion en het Ali Sami Yen Spor-stadion gewend is, waar zijn club Galatasaray wedstrijden op leven en dood afwerkt tegen de grootste rivalen. Dan zijn een paar wc-rolletjes en een rooie rookbom kinderspel. 

Sterker het inspireerde Kemal alleen maar om tegen de MVV’ers een van zijn beste partijen van dit seizoen te spelen. En dat deed hij samen met de verdedigend ijzersterke Mustafa Kaya, die ook al 100 x de hel van Fener in het Sukru Saracoglu-stadion heeft meegemaakt. Onze routinier knipperde niet eens met zijn ogen als hij achterin een klusje moest opknappen in deze derby.

Poeljes een versterking 

Wat ook mooi was is dat daar achterin nog aardige VDL’er rondliep. Michael Poeljes kwam VDL in de winterstop versterken en een versterking is hij zeker. Poeljes kan je ook wel om een boodschap sturen in een beetje verhitte derby. Die denkt op zulke momenten: ‘nou, laat allemaal maar zien wat je kan, ik ben er niet van onder de indruk…’

Dat is precies de mentaliteit die VDL-trainer Henk Salari graag ziet in zijn selectie, die verder best wat jonge jongens telt. Salari kon ook nog eens niet in de basis beginnen met een van zijn beste spelbepalers, Chris van Eijk, omdat die net een paar weken vakantie achter de rug had.

Fred van Maaswaal vol routine

En als je in een derby dan toch wat olie op het vuur wil gooien, moet je dat als MVV zijnde niet doen bij iemand die beter dan wie ook het sfeertje van een derby kent. Fred van Maaswaal heeft zowel de kleedkamer van MVV gekend in zijn carriere als die van VDL. Dus om onze Fred – ja hij is nu weer van ons – nou een beetje op te naaien of hard aan te pakken is natuurlijk niet zo’n goed idee. Oud-speler Hakan Copur, die als MVV’er langs de kant stond maar vroeger ook nog in het blauw-wit van VDL uitkwam, maakte een slechte beurt bij zijn vroegere club door spelers van MVV op te roepen tot harder spel.

Rood voor trainer en speler MVV'27 

De routine en klasse van Fred kwam aardig tot uiting in de wedstrijd. Aan het eind van de rit kwam hij ongeschonden uit de strijd en was bij de tegenstander de oververhitte coach Marcel van Wieren en een wisselspeler met rood weggestuurd. Die kwamen als dolle stieren het veld in bij een opstootje na de zoveelste aanslag op de benen van Fred.

Briljante jonge scheidsrechter 

Scheidsrechter Yoran Pekaar (begin 20 nog! en hierboven op de foto van de WOS) liet zien waarom hij als een groot talent in het amateurvoetbal wordt beschouwd. Pekaar bleef de rust zelve, oordeelde keurig naar wat hij zelf had gezien en liet zich niet meeslepen in de dramatiek van een dorpse derby. Zoals hij het hoofd koel hield, daar kunnen heel wat oudere arbiters nog wat van leren.

En als je zo'n derby dan toch een beetje een bijzondere wedstrijd wil noemen dan moet je het Europese principe hanteren. In de uitwedstrijd een gelijkspel is dan een prima resultaat. Kan er thuis een mooi resultaat worden geboekt...

En als je zo'n derby dan toch een beetje een bijzondere wedstrijd wil noemen dan moet je het Europese principe hanteren. In de uitwedstrijd een gelijkspel is dan een prima resultaat. Kan er thuis een mooi resultaat worden geboekt...

 ‘Een voorbeeld als vader en vrijwilliger in onze vereniging’  

Met groot verdriet moeten wij bekend maken dat is overleden de geweldige man en vader Arthur Beekenkamp (51), die tevens een briljante elftalleider en super-vrijwilliger was binnen onze voetbalvereniging VDL.

 Arthur was de geliefde echtgenoot van Petra en vader van onze jeugdspeler Dustin en van de twee dochters Elaine en Manouk.

 Nu telt onze vereniging veel vrijwilligers en veel geliefde mensen. Maar er is een reden waarom Arthur een man is die het verdient om op deze plek, een paar dagen na zijn overlijden, nog de schijnwerpers verdient. Sommige mensen zijn onopvallend opvallend. Of andersom, zo u wilt.

Arthur was een man wars van aandacht, maar die wel altijd een glimlach op het gelaat had en loyaal was in alles wat hij deed voor anderen en voor onze club. Voor het team waarin zijn zoon Dustin speelt, voor zijn dochters en voor zijn complete gezin met Petra als warm hart van dit gezin.

Toen hij jaren geleden bij onze vereniging kwam met Dustin was hij van meet af aan betrokken. Niet zomaar een vader die langs de lijn kritiek leverde of louter toekeek, nee hij wilde wat doen. Hij zorgde seizoenen lang voor een goede begeleiding van alle jongens, was een baken van rust en had een goed stel hersens waarmee hij creatief oplossingen vond voor kleine en grote probleempjes. Zulke vrijwilligers vormen in alle stilte de olie waardoor vele radertjes draaien.

VRIENDENELFTAL 7 TEGEN 7

Tegelijkertijd hield hij van gezelligheid en pret. Arthur zocht een stukje ontspanning op vrijdagavond bij het 7 tegen7 voetbal met een vaste club ‘zomeravond-voetballers’, die zelfs in de winter aan zomeravondvoetbal deden… Die mannen waren ook zijn voetbalvrienden, die op het moment dat hij ziek werd ook een boottocht organiseerden op vrijdagavond. Een best wel historisch boottripje werd dat, met tal van bootjes en waarbij niet iedereen helemaal droog en nuchter huiswaarts keerde in het donker. Maar dat avondje verdiende Arthur in de ogen van al zijn vrienden dubbel en dwars.

Gesteund door alles en iedereen, maar bovenal door zijn Petra, ging hij de afgelopen jaren een zwaar traject in nadat een ernstige ziekte bij hem was vastgesteld. Daarin was grote bewondering voor zijn moed en incasseringsvermogen. Een loodzware tijd voor hem zelf, maar ook voor zijn hele gezin.

Zweven tussen hoop en vrees is het zwaarste wat er is. Arthur bleek een strijder, een heel dappere strijder. Eentje die er voor zijn gezin wilde blijven, maar twee weken geleden kwam de boodschap van doktoren dat hij uitbehandeld was. Vrijdag bleek hij in zijn slaap nog vrij plotseling te zijn overleden, zo moest Petra bekend maken.

Arthur was in zijn werkzame leven een kundig projectleider met het wereldwijd opererende bedrijf Hochtief, dat de allergrootste infrastructuur-projecten aanlegde van Australië tot Zuid-Amerika en in Europa. Voor zijn werk verbleven de Beekenkampjes ooit lange tijd op Sint Maarten, een plek die ze twee jaar geleden nog bezochten. Daar is ook de foto genomen van het gezin, recht voor het huis waarin zij destijds woonden.

Arthur was een beer van een vent, een kerel die onverslaanbaar leek en zowel mentaal als fysiek altijd sterk oogde. Als vader en als vrijwilliger mag hij een voorbeeld zijn voor velen. Elaine, Manouk en Dustin mogen hun hele leven trots zijn op zo’n vader.

'ALTIJD FIJN GEHAD BIJ VDL'

We sluiten af met de mooie woorden van Petra die ons dit weekeinde vertelde dat Arthur ,,het altijd zo fijn heeft gehad bij VDL en het fantastisch vond om leider te zijn van het team waarin Dustin voetbalde. Ook al die vrijdagavonden waarop hij zelf voetbalde met zijn voetbalmaatjes van 7 tegen 7 vond hij schitterend.’’

En laten we zijn enorme inzet niet vergeten bij alle grote Robin van Persie toernooien op ons complex. Dagenlang liep hij als vrijwilliger de benen uit zijn lijf. Een selfie met Robin van Persie leidde nog tot grote hilariteit, omdat vervolgens meer dan 100 man op de foto wilden… Niet met Robin maar met Arthur!!!

Zaterdagmiddag speelde het elftal van Dustin (zie foto onder) met rouwbanden om en werd heel respectvol voor de aftrap van de wedstrijd tegen Concordia een minuut stilte gehouden. Alle spelers leven mee met hun ploeggenoot Dustin en met zijn zussen en moeder, omdat iedereen in het elftal weet waar Arthur voor stond.

De familie laat weten dat Artur thuis is, waar het gezin de laatste dagen afscheid van hem kan nemen.

,,Afscheid van onze fantastische man en vader. Met zijn humor en vrolijke blik op het leven laat hij een enorme leegte achter. Fijn om te weten dat jullie aan ons denken’’, laten Petra, Elaine, Manouk en Dustin weten.

Lieve familie Beekenkamp, andersom laten wij jullie weten dat de hele vereniging VDL aan jullie denkt en achter jullie staat. We leven met jullie mee en zijn trots dat wij met z’n allen Arthur zoveel jaren in ons midden hebben mogen hebben.

Schiedamse coach gaat tiende seizoen in bij Maassluise club

VDL is er trots op dat trainer-coach Dennis de Vette andermaal een jaar langer verbonden blijft aan onze club. De geboren Schiedammer, die een groot deel van zijn actieve carrière voor Vlaardingse clubs uitkwam maar toch echt uit Schiedam komt en daar weer woont, gaat zijn tiende seizoen in bij onze blauw-witte vereniging.

Dat zegt iets over zijn loyaliteit, maar ook over het feit dat Dennis zich thuis voelt in een warme, sociale omgeving. Want in de vereniging VDL kan hij door het werken met de selectie niet alleen zijn sportieve ambities kwijt, maar heeft hij zowel binnen de begeleidingsstaf als onder de vele spelers die hem op handen dragen, ook een enorme waardering gekregen.

Andersom verstaat Dennis de kunst om ook spelers een goed gevoel te geven. De voormalige verdediger van onder meer SVV en VFC is empathisch, heeft verstand van voetbal en heeft oog voor de mens achter de voetballer.

Dennis heeft in al die seizoenen heel wat spelers voorbij zien komen, maar een mooi moment van afgelopen zaterdag onderstreept eigenlijk de bovenstaande zinnen. ,,Ik kwam zaterdag de kantine binnen en daar zag ik opeens na een paar jaar Stefan Stad weer. Die was echt lang niet bij de club geweest. Een jongen die ooit bij mij in het tweede kwam spelen en die volgens sommigen niet altijd de makkelijkste was. Maar ik bouwde juist een geweldige band op met hem. Toen hij me weer zag in de kantine, stapte hij direct op mij af en volgde een warme omhelzing. Als een speler zo reageert, zegt mij dat veel.’’

Diezelfde warmte stralen ook mannen als John Bekker, Melvin Louwen, Mustafa Kaya, Ruud Bos, Bas van Altena en andere spelers uit naar hem. En andersom.

Dennis: ,,Het is zo mooi dat we met elkaar zoveel mooie dingen hebben beleefd. Alles hebben we met elkaar bereikt. Vanuit een bepaalde visie is er gepresteerd en wat ik zo mooi vind is dat we het voor 85 procent met echte VDL-jongens hebben gedaan.’’

AANBIEDINGEN ANDERE CLUBS

Voor zo’n trainer staan ook andere clubs in de rij. En het was misschien al de vierde keer dat zijn oude vereniging VFC in september bij hem aanklopte. De Vlaardingse club deed hem een aardige aanbieding en heel even twijfelde de rechterhand van hoofdtrainer Henk Salari. ,,Er sprak waardering uit die aanbieding, ze toonden met hun selectie ook ambitie, maar uiteindelijk heb ik er voor gekozen om bij VDL te blijven. Omdat deze club met de mensen in alle opzichten het beste bij mij past. Hier heb ik het naar mijn zin.’’

Dennis legt uit dat VDL voor hem meer is dan een plek waar hij zijn wedstrijden coacht of trainingen geeft. ,,Het gaat ook om het sociale. Voetbal is je uitlaatklep. Dat ga je heel erg beseffen tijdens zo’n coronapandemie. Het is allemaal niet zo ingewikkeld of moeilijk. Na een wedstrijd staan wij met de staf en wat spelers even in de massageruimte bij Henny Brinkman. Dat is een uniek moment van de week en dat sociale, die verbondenheid met elkaar, is wat ik enorm miste tijdens de lockdownmaanden. Het is een vorm van gezelligheid met elkaar die het zo mooi maakt bij een club.’’

BAND MET SALARI

Daar komt bij dat zijn samenwerking met coach Henk Salari ook geweldig is. De oud-profvoetballer laat Dennis in zijn waarde en dat wordt op prijs gesteld. ,,Ik ben er niet om de pionnen neer te zetten. Henk geeft vaak een deel van de groep of training aan mij, bij een wedstrijdbespreking krijg ik ook de gelegenheid dingen in te brengen.’’

Ze hebben allebei een vergelijkbaar karakter. Salari noch De Vette heeft de drang om op de voorgrond te treden. Ze observeren goed maar trappen wel op het juiste moment op het gaspedaal of de rem in een groep.

Dennis glimlacht en zegt dat wel te herkennen. ,,Ja, wij zitten niet zo op publiciteit te azen. We hechten waarde aan een goede sfeer en fijn omgaan met de spelersgroep en de staf.’’

Op de vraag of ze een lange historie hebben, komt Dennis met een opmerkelijke onthulling. ,,Ja, eigenlijk hebben we dezelfde roots. We komen allebei uit Schiedam en hebben elkaar leren kennen bij SVV.’’

 WIM JANSEN

,,Ik werd als jeugdspeler op een open dag van de toenmalige profclub SVV uitgekozen door Wim Jansen, die technisch directeur en trainer was. Wim Jansen was nog 1 jaar mijn trainer en ik heb drie jaar daar gespeeld, toen ik naar Sparta ging. Later keerde ik in de A-junioren terug bij SVV en toen liet Henk Salari, die inmiddels trainer was van SVV  mij debuteren in het eerste elftal. Speelde ik achterin samen met Herman Zoetmulder. Dat was in 1997 geloof ik.’’

Salari vroeg Dennis daarna nog enkele keren om bij andere ploegen, waar hij trainer werd, te komen voetballen. De verdediger bleef in de Waterweg-regio, maar nu zijn ze al vijf seizoenen samen als coaches bij VDL en dat gaat formidabel.

Saillant detail is dat ze sinds vier jaar ook nog eens dicht bij elkaar wonen. Dennis, lachend: ,,Ja, het komt vaak genoeg voor dat Henk en ik achter elkaar naar huis rijden, de laatste 300 meter gaat de een de hoek om naar zijn eigen huis en de ander rechtdoor, haha.’’

Inmiddels heeft Dennis, die getrouwd is met Sandy, ook een dochter (zie foto onder) die voetbalt en voor haar maakt hij ook graag tijd vrij. ,,Ze voetbalt bij Kethel Spaland omdat dit dicht in de buurt is voor haar. Ik geniet er ook van om tijd met haar door te brengen.’’